Viering Marleen

AFSCHEIDSPLECHTIGHEID VOOR

(Mar)Leen Schoelynck

1958 - 2019

Muziek 1 : Ludovico Einaudi: una Mattina 3.23 foto fix

Als ik jullie ooit moet verlaten

Verstik me dan niet in tranen,

maar schep een herinnering aan mijn typische lach,

niet op mijn graf, maar in jullie eigen levenssfeer,

daar waar ik gelukkig was.

VERWELKOMING

(leen) Welkom Piet, Sam en Tim op de viering van Leen, jullie echtgenote en ook mama

Welkom aan de rest van de familie, de vrienden en collega’s van Marleen.  

Marleen, vandaag nemen we afscheid van jou en willen we jou begeleiden op je allerlaatste reis. Woensdag zat ik samen met Piet, jouw 2 zonen, je broer Willem en Johan van de Regenboog om jouw viering voor te bereiden.

Vaak is er op zo’n moment heel wat verdriet dat naar boven komt door de verhalen die dan worden verteld. Verdriet was er wel maar ook heel veel warmte en samenhorigheid tussen hen.

Zij leerden mij een toffe madam kennen met een groot liefdevol hart voor jong en oud. Ze zijn jou erg dankbaar voor al die mooie momenten in jouw leven.

Er is heel veel volk naar hier gekomen, en dat getuigt ook hoe ongelooflijk graag gezien jij was bij iedereen.

Jouw fiets hier vooraan mocht vandaag niet ontbreken. Je hebt er heel wat kilometers mee gedaan, naar school of samen met Piet op weg in weer en wind.

Kaarsen aansteken kaarsje en liedje

(Leen) Beste Marleen, wat wij voelen als jouw naam wordt genoemd is LIEFDE. En daarom laten wij uit teken van liefde vandaag enkele kleine, eenvoudige kaarsjes branden.

Soms, als het donker wordt in je leven

doet het goed een licht te ontsteken

om de mensen naast je te zien,

de warmte te voelen, om de hoop te houden.

Kaarsen ook als teken

dat we nu met heel onze gedachten bij jou zijn.

Ik nodig Thomas en Hanne jouw petekinderen uit om de kaarsen te doen branden. Ook Egon hier naast mij was een petekind van jou. Jullie hadden alle drie een bijzondere plaats in haar hart.

Een eerste kaars als symbool voor het licht.

Het levenslicht dat je zag bij jouw geboorte.

Het vuur dat toen in jou is ontstoken.

Het licht dat 60 jaar bleef branden.

Een tweede kaars voor jouw liefde en vriendschap die je gaf aan Piet, Tim en Sam. Je was een lieve vrouw en een zorgzame mama voor hen.

We zetten er vandaag ook nog een derde kaars bij voor de mensen die jou al zijn voorgegaan. Het kan een troostende gedachte zijn dat jullie nu allemaal samen zijn daar ergens aan de overkant.

Woordje van familie Schoelynck

(Leen) Met liefde en dankbaarheid als bouwstenen ging haar familie en schoonfamilie aan de slag. Mooie woorden kwamen daarbij tot stand. Egon zal deze met jullie delen.

(Egon) Marleen is geboren in 1958  te Ronse als 3de kind van de familie Schoelynck. Haar zus Lieve  was toen 6 jaar en  haar  broer Albert  4 jaar. De familie woonde in de nieuwe villa  in de Oudestraat.  De straat heeft een zeer steile helling. De  ronde van Frankrijk komt er ieder jaar voorbij  en rijdt door de journalisten foutief De Kruisstraat genoemd. In 60  is haar 2de broer Johan  geboren . De ganse familie verhuist   in 1962 naar Zemst, waar haar jongste broer Willem het levenslicht zag. Daar heeft Marleen met vrucht de kleuterklas bij de nonnekes doorlopen..

Johan en Willem zijn naar  een peuterinternaat gegaan aan de zee in Oostduinkerke. Marleen heeft ze op eigen verzoek vervoegd en heeft er 6 maanden verbleven.

De familie Schoelynck is nadien  verhuisd naar Zaventem woonde  naast een ijsboer waar ze menig huisgemaakt ijsje heeft verorberd.

Zus Leen zat zo’n beetje in het midden van ons vijftal en kon zowel de twee oudsten als de twee jongsten om haar vinger winden.

Marleen en broers en zus zijn  in Zaventem naar Het Atheneum gegaan. 

Marleen ging er ’ s middags haar boterhammetjes opeten samen met Albert.  Ze genoot van de aandacht die ze kreeg van de klasgenoten van Albert , die haar al eens een Fanta trakteerden.

De eerste 3 jaar  van het Middelbaar ging ze naar het  Instituut Maria- Boodschap in het Centrum van Brussel, .een katholieke school met moderne nonnen aan het roer.

Haar middagmaal at ze op de RTT, samen met  haar  moeder die er  werkte. Het voordeel was dat de RTT vlakbij de Brusselse Nieuwstraat was gelegen. Marleen had dus altijd de nieuwste outfit .

Haar laatste 3 jaar heeft ze Menswetenschappen gevolgd  in het H Hart In  Heverlee,

Haar grote schrik was om na een onvoldoende te moeten afzakken naar een technische richting. Niet voor de inhoud maar wel omdat ze dan onkruid zou moeten wieden in de grote schooltuin.

Marleen was het lid  van de familie dat  de grootste  inspanningen leverde om het schooljaar goed door te komen. Ze zat lang aan haar “secrétaire”, een opklapbaar bureau  Vooral voor de Duitse taal had ze veel interesse. Ze is die 3 jaar met veel plezier  naar school geweest.

Ondertussen had ze Piet leren kennen  op een personeelsfeestje waar  haar broer Albert, toen collega van Piet,  haar mee naartoe had genomen  Voor dat feestje al pikte  Piet Albert  op om te carpoolen naar Brussel. Marleen stond altijd mee op Dat was duidelijk geen toeval.

Later studeerde ze voor onderwijzeres aan het Karel Buls-instituut te Brussel Piet stond altijd klaar om haar te helpen bij  het  vele knip -en plak werk, eigen  aan deze studie.

Na haar studies is ze met trein en bus interimwerk gaan doen in verschillende scholen in Brabant,.. Het was toen moeilijk  om een volle lesopdracht te  krijgen in de lagere school. Maar later kon ze  een volle opdracht bemachtigen in Kortenberg ,De Regenboog en daar heeft ze met veel inzet en plezier, de rest van haar loopbaan doorgebracht.

Marleen is na haar huwelijk met Piet in Zaventem gaan wonen  en samen hebben ze  hard gespaard voor hun huidige woning in Erps Kwerps. Dat hun meubelen allemaal van Ikea kwamen is een publiek geheim.

Ze was de eerste die aan kinderen begon en ze werd de fiere en zorgzame mama van haar twee zonen, Tim en Sam. Toen er ook bij de broers en zus gezinsuitbreiding kwam, sloot ze ook onze kinderen in haar hart. Ze werd meter van Thomas en Egon maar ook de andere neefjes en nichtje kregen haar volle aandacht.

Ze vonden het allemaal leuk om eens bij haar te gaan logeren in de grote vakantie.

We liepen elkaars  deur niet plat, maar de telefoon was het communicatiemiddel om een babbeltje te doen. Een telefoontje met Marleen duurde altijd minstens een half uur.

Ondanks de intrede van de sociale media is dat grotendeels zo gebleven. Facebook en dergelijke waren niet echt ons ding.

Wanneer we samen op vakantie vertrokken naar Nederland was ook zij diegene die het heft in handen nam.  Marleen was  op alles voorbereid, en voor elke kwaal toverde zij uit haar valies het juiste medicijn.

Ze  had een groot observatievermogen, genoot van kleine dingen en relativeerde veel met een warme, gulle lach.

We kwamen altijd  samen met kerstmis en bij andere familiefeesten. ook na het overlijden van onze ouders, Ze was altijd een van de bezielers en organiseerde mee.

Ook toen ze al ziek was, was de humor en de ironie nooit ver weg.

Zeker de laatste maanden, hield Piet open deur. We konden elk moment van de dag langs komen en hebben samen nog gezellige momenten beleefd

Onze zus heeft in haar leven veel rollen gespeeld: dochter, vrouw van Piet, mama, meter ,tante, juf enz..

Eén rol heeft ze niet meer kunnen spelen, die van oma. We zijn ervan overtuigd dat ze een fantastische grootmoeder zou geweest zijn.

We gaan haar missen, maar zullen de herinneringen aan haar met veel liefde koesteren.

(Leen) Gedicht weggaan

Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.

Muziek: the rose + foto’s schoelynck

(Egon)

Woordje van familie Slootmaekers

In september 1983 wordt Marleen officieel familie, als vrouw van onze broer Piet. Hoe Piet deze parel had weten te vinden, weten we niet.  Maar dat Marleen een parel is, dat weten we wel, nu meer nog dan ooit.

Marleen is geen haantje de voorste.  Aan de zijde van Piet zoekt ze behoedzaam haar plaats bij de Sloten. En ze wordt vlug één van ons, die we missen als ze er niet is.  Ze heeft een heel kenmerkende lach, uitbundig, maar niet te.  Innemend. Sympathiek. Tijdens gesprekken is ze aandachtig.  Ze heeft een eigen inbreng, maar ze zoekt geen gelijk.  Met  een kernachtig besluit of een verassende  vaststelling kan ze een gesprek een heel andere wending geven.  Luchtiger, maar ook to the point.

Marleen zorgt graag voor anderen. Ze is een heel onthalende gastvrouw.  Het is er altijd lekker en gezellig. En zelfs een gewone maaltijd wordt afgesloten met een toetje, zoals bijvoorbeeld vers gesneden fruitsla . Ze is ook een aangename gaste.  Ze kan genieten van ontvangen worden.  Een glaasje champagne of cava met een lekker hapje, een zelfbereide schotel en zeker ook koffie en dessert.

Marleen houdt van haar werk.  Zelfs de extra jaren die er bijkomen kunnen  haar niet deren.  Lesgeven, en vooral kinderen in zichzelf leren geloven, zijn haar passie.  Ze blijft dikwijls wat langer op school, zodat ze thuis ook thuis kan zijn.  Wetend ook dat Piet het huis op orde heeft en dat de tafel gevuld is.

De boog staat niet altijd gespannen.  Elk vrij weekend, of vrije week wordt wel iets gepland.  Liefst met een overnachting in een steeds andere B&B.   Het moet niet te ver zijn.  Marleen, en met haar ook Piet, heeft een voorkeur voor het verkennen van Vlaamse en Nederlandse steden, te voet of met fiets.

 Ook de zee heeft voor haar een grote aantrekkingskracht.  Vroeger de Belgische kust, maar later de meer natuurlijke omgeving van de Nederlandse duinen. Varen wil ze wel in rustig water.  Voor een onstuimige zee schrikt ze wel wat terug.

Tijdens die vakanties kruisen Marleen en Piet  wel eens meer het pad van haar of van onze familie. Die gezamenlijke gezinsmomenten behoren voor velen van ons,  tot de beste vakantieherinneringen.  Zelf denk ik vooral graag terug aan de  jaarlijkse samenkomsten van onze gezinnen tijdens de paasvakanties aan zee. Marleen di, als bezorgde moeder,  op alle situaties voorzien is. Zelfs bij een ongeplande ontmoeting werden extra drankjes, pampers,  doekjes of reservekleding uit het niets tevoorschijn getoverd.   Ook onze boottocht op de Vlaamse kanalen, met Sam als topkapitein , kunnen we nooit vergeten.

Het liefst van al is Marleen thuis.  Ze maakt er samen met Piet veel werk van om een gezellig, zonnig en ruim huis te hebben.  De laatste verbouwingsplannen vragen een geduldige voorbereiding, maar het resultaat mag gezien worden.  De bedoeling om er samen lang van te kunnen genieten is anders gelopen.   Toch heeft deze thuis het moeilijke laatste jaar draaglijk gemaakt, en soms zelfs  aangenaam.  Piet, Sam, Tim en Sofie hebben Marleen thuis tot  het einde kunnen verzorgen.  Vrienden en familie vonden er een warm onthaal.  Zo heeft Marleen haar strijd nooit alleen moeten voeren.

Piet en haar kinderen, Tim en Sam, zijn haar trots. Samen zijn met hen, een deel  kunnen zijn van hun toekomst, zal ze het ergste missen.  Maar zeker weten dat ze hun man kunnen staan, en dat ze zonder haar ook juiste keuzes zullen maken,  heeft haar afscheid gemakkelijker gemaakt.

Marleen we zullen je nooit vergeten.

Woordje van Katrien

(Egon)

Lieve tante Leen,

Veel te vroeg ben je van ons heengegaan.

Deze strijd heb je helaas verloren.

Je kwam op woensdagavond bij mijn ouders en zussen eten.

Je keek hier enorm naar uit.

Samen met je lieve man nonkel Piet kwam je genieten van de lekkere feestmaaltijden.

Zoals je altijd vertelde.

Je 60^ste verjaardag heb je kunnen vieren samen met Tim, Sofie, Sam en nonkel Piet.

Je hebt er erg van genoten.

Je was altijd goed gezind en je had een fijne lach.

Zelfs mijn verjaardag was je niet vergeten.

Dan kreeg je het slechte nieuws.

Een 2^de tumor…

Maar helaas je was moe, maar toch heb je nog moedig gestreden.

Lieve tante Leen bedankt voor al deze mooie momenten die we met jou en je lieve gezin mochten delen.

Als we naar de hemel kijken is er een sterretje dat heel fel fonkelt.

En dat sterretje ben jij.

We zullen je missen.

Slaapzacht

Lieve tante Leen.

Katrien en familie

Muziek: Halleluyah + foto’s slootmaekers

(Leen) Soms zwijgt de muziek, maar is het lied nog niet ten einde.

De ongespeelde noten blijven zweven in de lucht,
de ongezongen woorden veranderen in een zucht.
Een zucht van verdriet en gemis,
van alles wat niet meer is,
en nooit meer komen zal.

Maar in de verte klinkt zacht een melodie,
een melodie van herinneringen, van alles wat geweest is
en nooit verdwijnen zal. Een melodie van hoop en liefde, die de weg plaveit.

Woordje van de school door Johan

(Leen) Juf Marleen, je collega’s en Johan, zijn vandaag ook hier. In de school heb je een grote indruk achter gelaten. Ik geef het woord graag aan de directeur.    

(johan) Beste Piet, beste Sam, beste Tim en Sofie,

Lieve familie en vrienden,

Beste collega’s en oud-collega’s van De Regenboog in Kortenberg,

Eerst en vooral wil ik het volgende een beetje duiden. Voor Piet is het Leen, voor de kinderen mama maar in de school spreken we van Marleen, van juf Marleen.

Onze juf Marleen begon haar carrière in Kortenberg meer dan 30 jaren geleden. Het grootste gedeelte daarvan was zij de trouwe juf van één van de vijfde leerjaren. En wat een juf!

Als kind kon je je nauwelijks een betere juf voorstellen. Marleen was zó geweldig betrokken bij haar klas en alles wat daarmee te maken had. ’s Avonds vertelde zij vaak aan tafel over haar leerlingen, over de leuke dingen maar ook over de probleempjes van de voorbije dag.

Marleen had een speciale boon voor kinderen die het wat moeilijker hadden, zowel op school als in de thuissituatie. Nog lang voor er in De Regenboog sprake was van een gelijkekansenbeleid, was juf Marleen al erg bekommerd over het welbevinden van ieder van haar leerlingen. Als een moedertje waakte zij over hen, met een passie die velen onder ons bewonderen. Zij bleef de kinderen moed inspreken; zij bleef in hen geloven en dat gaf die kinderen zelfvertrouwen en de moed om nog beter hun best te doen.

Die warme hartelijkheid van juf Marleen hebben ook wij als team mogen ervaren. De parallelcollega’s van de vijfde leerjaren maar ook alle andere collega’s kunnen dat beamen. Juf Marleen kon overweg met iedereen. Zij aanvaardde iedereen zoals die was, onvoorwaardelijk, met een groot hart en een luisterend oor.

Ik heb Marleen nooit negatief geweten, nooit horen klagen, …Integendeel. Een digitaal bord? Geen probleem, we moeten mee met onze tijd. Een nieuwe methode voor Nederlands? Geen probleem, we kunnen dat. Nóg meer differentiëren? Niet gemakkelijk, maar we doen ons best. Dat was juf Marleen ten voeten uit: we slaan er ons door, stap voor stap komen we er wel,…met haar gekende relativeringsvermogen…

Nog een krachtig talent van juf Marleen was haar gevoel voor humor, haar gevoel voor timing ook wanneer zei iets grappigs vertelde. In de leraarskamer werd er vaak gebulderd van het lachen. Zij had dan ook van die fonkelende pretoogjes in die guitige blik, die elastieken mimiek en dat gezicht van plasticine. Dat heeft iedereen op de foto’s teruggezien. En niemand kon weerstaan aan dat typische lachje van haar.

Zelfs toen ze ziek werd, bleef juf Marleen optimistisch en welgezind, gastvrij voor iedereen die op bezoek kwam, en dat alles gesteund door haar persoonlijk team van Piet en de kinderen. De zorgzaamheid die Marleen zo typeert, heeft zij het laatste anderhalf jaar teruggekregen van haar liefdevolle gezin.

Dit was geen klaagzang, wel integendeel. Dit is een eerbetoon aan juf Marleen. Piet wilde dat ook zo, een mooi afscheid voor Marleen.

Wij vieren hier wat geweest is, wie juf Marleen geweest is en wat zij voor ons betekend heeft. Een krachtige, authentieke persoonlijkheid, een lieve en zorgzame juf met vele capaciteiten. Zo willen we haar blijven herinneren.

Dank u, juf Marleen, voor alles wat je voor onze school betekend hebt. Bedankt voor de warmte en genegenheid die je gaf aan je honderden leerlingen en aan die vele teamleden.

We hebben al vele tranen gehuild omdat je niet meer bij ons bent maar we zullen op tijd en stond weer lachen wanneer we aan jou denken. Jouw positieve ingesteldheid zal voor altijd een voorbeeld  voor ons zijn.

We gaan je missen, lieve juf Marleen.

Dank u, voor alles.

(Leen) inleiding

Je hoorde het Marleen, je wist echt wel het verschil te maken.

niet alleen in het leraarslokaal maar ook bij de vele kinderen op school .

Ik nodig jouw collega’s uit om een tulp, een van je lievelingsbloemen tot bij jou te brengen als dank voor al die jaren in de regenboog.

tulp +  van einaudi

Als je mij missen zou

Kijk dan naar de kinderen op de speelplaats

Leer hen geloven in zichzelf zoals ik in hen geloofde

Of ga naar het leraarslokaal

pak een tas koffie

en denk aan de fijne momenten

Die we daar deelden

Muziek: salut d’amour + foto’s school  + foto fix

(leen) Ook Marleen haar twee zonen zijn zo sterk geweest om een tekst te schrijven over het leven samen met hun mama.

Woordje van de Tim en Sam

 (Tim en Sam)

Graag zouden we iets willen vertellen over jou bijzondere eigenschappen als mama.

Je had een ontzettend sterk moedergevoel. Na mijn geboorte werden we 2 weken van elkaar gescheiden. Ik werd naar Jette gebracht om in een gespecialiseerde couveuse te liggen en jij bleef in het ziekenhuis van Vilvoorde. Hoewel je me nog nooit had gezien slaagde je erin om melk af te kolven. Je koerier papa bezorgde deze dan in het ziekenhuis van Jette waar ik mijn eerste belangrijke porties borstvoeding kreeg. Dit toont aan hoe groot de liefde voor je kinderen was.

Je was steeds goedlachs en blij. Ik denk dat ik deze eigenschappen van jou heb meegekregen. Samen waren misschien zelfs iets TE goedlachs. Wanneer we iemand tegenkwamen die grappig sprak, een grappige houding of kleren had. Keken we eerst lichtjes glimlachend voor ons uit. Echter wanneer ons blikken kruisten konden we non-stop beginnen schaterlachen. Papa en Sam hadden vaak terecht plaatsvervangende schaamte.

Nieuwsgierig was je zeker en vast ook. Toen ik eerste keer vertelde over Sofie deed je alsof je gewoon rustig verder kookte. Toneel spelen was helaas geen van je eigenschappen. Je hield dit exact vijf minuten vol waarna ik bestookt werd met allerlei vragen over Sofie.

Toen je ziek was kon je helaas niet meer gaan werken. Je had vanaf nu echter veel tijd voor je ECHTE hobby’s. In één bepaalde hobby kon je al je energie kwijt: Namelijk huizen zoeken ! Een passie die je volgens jou steeds hebt gehad. Niets nieuws onder de zon! Wel bizar dat niemand hier vooraf iets van gemerkt had?  Toen ik en Sofie een huis zochten kwam deze hobby voluit onder stoom. Praktisch betekende dat voor ons een dagelijks telefoontje van mama met een update van alle huizen in de buurt. Ik hoorde straatnamen in het Kortenbergse waar ik nog nooit van gehoord had. Non-stop zat ze op de iPad te tokkelen, de immoweb app had geen geheimen meer voor mama. Vooral huizen dicht bij Handbooghof 2 bleken bijzonder geschikt ! Uiteindelijk was het jij die onze nieuwe thuis vond. Nadat we in ons huis trokken verdween je passie voor huizen als sneeuw voor de zon. Hmm bizar !

Als mama EN leerkracht was je steeds bezorgd over onze opvoeding. Ik herinner mij het prachtige geweer met rubberen kogels dat ik kreeg van papa. Het bijhorende legerkostuum kon hier eveneens niet achter blijven ! Er waren twee grote voordelen aan dit geweer. We konden er echt mee schieten  zonder mekaar effectief pijn te doen en de hele beleving kwam dicht bij het echte werk. Kogels inbrengen, herladen het was allemaal zeer realistisch. Dixit politieman Piet Slootmaekers. Papa was in de wolken. Om één of andere reden zag mama echter deze grote voordelen niet in. Neen ze was in tegenstelling tot papa helemaal niet in de wolken met dit geweer ! Ze probeerde ons op andere gedachten te brengen maar tevergeefs. Na een tijdje liet ze het verzet varen. Ze moest naderhand toegeven dat we een ontzettend plezier beleefde aan het geweer.

Deze veldslag had je misschien verloren maar je bleef op je hoedde. Toen ik voor de allereerste keer zelf een spelletje mocht kiezen voor de game boy in de Colruyt ging ik resoluut naar een echt schietspel. Mama greep in op sluikse wijze. Ze kwam met allerlei argumenten om mij van dit plan te laten afzien. Ik kwam de Colruyt buiten met Pro Soccer, een onschuldig voetbalspel. Mama had het gevaar deze keer wel kunnen afwenden.

Zelfs op je ziekenbed bleef je bovenal bezorgd over anderen. De situatie was al lang niet meer rooskleurig. Je bewegingsvrijheid was al zeer sterk ingeperkt. Papa zette het laatste tasje soep dat hij gemaakt had zorgvuldig in de frigo. Hij ging dit de dag erop eten samen met jou. Ik kwam op bezoek en zei dat Sofie er spijtig genoeg niet kon bijzijn. Ik vertelde dat Sofie wat ziekjes was. Mama keek bezorgd en zei: Oei oei Piet geef ze wat soep mee !

Je was steeds bijzonder zorgend voor ons. Toen mijn ouders trots de zonnewagen voorstelling bijwoonde was iedereen gelukkig. Papa en mama keken beide naar een rond rijdende zonnewagen ! Wauw ! Toen ze mij tegenkwamen waren papa’s eerste woorden de volgende : Tim waarom is die wagen zo slecht afgewerkt ? Mama keek eveneens naar de wagen en zei: Tim je ziet er moe uit kom maar thuis slapen, je bed is net opgemaakt !

Je was ben steeds een luisterend oor geweest wanneer ik het even moeilijk had. Tijdens mijn eerste examenperiode aan de universiteit had ik als laatste vak economie. Ik had dit vak nog nooit bekeken en had slechts twee dagen om dit examen te leren. De avond voor het examen kreeg ik enorm veel paniek en blokkeerde ik compleet. Je voelde dit aan en bood me troostende woorden aan. Daarnaast bleef je tot in de vroege uurtjes naast mij zitten. Jij had de gave om me rustig te laten worden door gewoon aanwezig te zijn. Zonder jou was ik nooit geslaagd hoewel je zelf geen letter van de cursus begreep.

Deze zorgzaamheid en dat moedergevoel hebben Tim en ik meer dan eens vervloekt wanneer we naar feestjes gingen. Je wist steeds hoe laat we thuis kwamen en regelmatig moest je toevallig wanneer we thuis kwamen even naar de wc waardoor je eens kon kijken in welke toestand je zonen thuis kwamen. Dit in tegenstelling tot papa die steeds overal vlot door sliep.

Tot op het einde ben je zeer zorgzaam geweest. Een maand geleden moest ik werken aan een examenopdracht. Papa moest even iets gaan halen bij de buren en omdat we je niet meer alleen konden laten besloot ik om te werken in de living waar ik dicht bij jou kon zijn. Het werk ging niet bijster vlot. Jij voelde dit aan en vanuit je bed zei je: ‘Ga maar slapen jongen ik zal het morgen voor jou afmaken’. Wanneer ik uiteindelijk ging slapen zei je: ‘slaapwel jongen wanneer je me vannacht nodig hebt dan weet je waar ik ben.’ Jammer genoeg had je mij tijdens deze periode meer nodig dan ik jou nodig had.

Ik zou nog vele voorbeelden kunnen geven van je zorgende karakter als mama: Het befaamde NEGEN kilo wasmachine waar continu mee gewassen kon worden, de vele verhalen die je ons voorlas, enzoverder

Je was bovenal mama maar de ziekte zorgde toch voor heel wat wijzigingen. Als ik en Sofie thuis vertrokken ging je mee naar buiten weer of geen weer. Je wuifde ons steevast uit als we vertrokken. Papa lag intussen languit in de zetel TV te kijken. Naarmate de ziekte vorderde veranderde echter het beeld. Papa kwam ons nu uitwuiven terwijl hij zijn verhaal kon doen. Mama wuifde ons uit van aan haar bed.

Ik heb tijdens deze tekst misschien wat de draak gestoken met papa maar dat is geheel onterecht. Het was mooi om te zien hoe hij zorgde voor mama en de verliefdheid tussen beide weer helemaal naar bovenkwam. Tot het allerlaatste moment bleven ze gelukkig samen.

Mama we moeten helaas afscheid nemen maar ik kan zeggen in naam van Sam en mezelf dat je je taak als mama schitterend vervuld hebt tot het allerlaatste moment !

GEDICHT

Mama’s sterven niet,

ze glijden hooguit naar de overkant.

Ze leven verder in wie blijft,

in woorden en gedachten, in verhalen, in gevoel, in tederheid.

Mama’s sterven niet,
ze blijven in de buurt.
Je ziet hen in de spiegel in een stukje van jezelf, je voelt hen in de kracht die leven heet.

Mama’s sterven niet,
ze worden bewaarders in de tijd.

Muziek: Ariosa + foto’s Tim en Sam

(leen) GEDICHT

Piet en Leen

Altijd samen

Samen

Een doodgewoon woord

We staan er niet altijd bij stil

Maar het is een groot gemis

Als “samen “ uit je leven is

Ik geef het woord aan Egon die in naam van Piet zal zeggen wat een prachtvrouw Marleen wel was.

(Egon) Woordje van Piet

Mijn allerliefste echtgenote.

Reeds 36 jaar zijn wij getrouwd en waren wij heel gelukkig samen.
Onze liefde gedurende die periode is alleen maar gegroeid tot een ongekende hoogte.

Als ik terugkijk stel ik vast dat wij samen veel hebben gerealiseerd. Ik geef een aantal voorbeelden.

Aan ons huis en inrichting hebben wij uren, dagen, weken, maanden, jaren heel hard gewerkt en nagedacht. Het resultaat mag gezien worden. Vooral Ikea heeft aan ons een aardige euro verdiend.

De komst van onze kinderen Tim en zes jaar later Sam is niet probleemloos verlopen. Maar éénmaal zij er waren heb jij vooral de touwtjes in handen genomen en kregen ze een heel warme opvoeding. Je was heel trots op onze kinderen. Zonder twijfel zijn wij ervan overtuigd dat dit het mooiste geschenk was dat wij samen hebben gekregen. Dank u Tim en dank u Sam.

Genieten van de vele eenvoudige vakanties samen met het gezin was je specialiteit. Wat hebben we hiervan genoten. Vooral fietsen, wandelen, ravotten, lekker eten en kleine stadsbezoekjes, stonden op het programma.
Wat kon je sakkeren als je in de volle wind op je fiets moest rijden. Dan kreeg ik af te rekenen met een verbale storm. Maar éénmaal op je bestemming was je het vergeten en sprak je van een nieuwe fietstocht.

Onvergetelijk waren ook de talloze familiefeestjes die wij samen planden. De uitvoering mocht best gezien worden. Op een feestje was je de perfecte gastvrouw. Nadien kon je nog dagen nagieten van het feestje en plande je reeds een nieuw feestje.

Van het dagelijkse eten maakte je ook altijd een feest. O wee als het servetje op het bord was vergeten.
Lekker eten was voor jouw een noodzaak. Uren hebben we aan tafel gezeten samen met de kinderen. Het was daar dat wij onze snode plannen maakten over van alles en nog wat oa. vakanties, het werk, de tuin, feestjes, enz…

Het lesgeven aan kinderen was een echte passie. Uw pensioen leeftijd werd met 2,5 jaar verlengd. Je morde wel, maar diep in je binnenste was je er blij om. Want lesgeven en met kinderen werken kon je niet missen. Elk jaar kreeg juf Marleen een nieuwe klas en elk jaar in het prille begin van het schooljaar zei juf Mar(leen) dat het een moeilijk jaar ging worden. Een klein tijdje later en op het einde van het schooljaar vond je het een schitterende klas. Je had spijt dat je jouw kinderen weer moest afgeven.

Ook je ziekte heb je goed aangepakt. In augustus 2017 kreeg je het slechte bericht “hersentumor”. Je hebt gevochten als een leeuw tot het bittere einde, met de bekwame hulp van heel wat lieve mensen. Je bleef voortdurend goedgezind, je was je humor niet verloren. Zelfs als je fysieke mogelijkheden achteruit ging maakte je telkens weer, realistische plannen om het leven nog aangenamer te maken.
 

(Egon) Woordje van Piet en Marleen

Tot slot wil ik samen met Marleen heel wat mensen bedanken.

Het is heel moeilijk om al die personen/organisaties te benoemen maar ik doe een poging.

Het Universitaire Ziekenhuis Gasthuisberg: Wij voelden dit immens grote ziekenhuis aan als een klein warm huis.

De dokter Jeanine Ronsmans: Zij was onze rots in de branding

De kinesist Jorien De Bie: Wat een engelengeduld!!

De schoonheidsspecialiste Evelyne: Zij was op korte tijd de lieveling van (Mar)leen.

Het Palliatief netwerk Leuven “PANAL”: Was een sterke ondersteuning voor ons gezin.

Het Wit gele kruis: Wij zagen verpleegsters met heel veel passie. (Mar)leen kreeg van hen prima verzorging en heel veel goede raad.

Uw collega’s: Zij hebben (Mar)leen nooit vergeten. Toch een speciale vermelding voor “de bende van vier” vooral hun laatste bezoekje was legendarisch.

De buren:  Maria de pedicure, Eva de wandelingen, Nadia het poetsen, de aangename babbeltjes met de buren en ga zo maar door….

Onze grote familie: Voor de niet aflatende hulp en hun grote hart.

Tim, Sofie en Sam jullie inzet en betrokkenheid verdient een gouden medaille.

(Mar)leen zelf, verdiende zonder enige twijfel een “oscar” van liefste en moedigste vrouw.

Bedankt, bedankt, bedankt lieve Marleen wij zullen je echt missen.

Muziek: Jimmy Boudewijn de Groot + foto’s

Als je mij missen zou                                                                                                                                         neem dan je fiets                                                                                                                                                             en rij doorheen de Vlaamse steden                                                                                                                  Laat mijn armen jou verwarmen                                                                                                                           Op een warme lentedag

Als je mij missen zou

Neem dan een glaasje cava

En drink met veel genot

of sluit gewoon je ogen

en weet dat ik er ben…

Afscheidswoord

Beste mensen, vanwege de familie dank ik jullie om hier te zijn als steun en troost bij dit afscheid.  Blijf de volgende weken, maanden en jaren verhalen en anekdotes over Marleen vertellen. Hoe klein ook ze zijn van onschatbare waarden. De teksten die vandaag zijn voorgelezen kunnen jullie ook terugvinden op haar blog.

Voor we afscheid nemen van Mar(Leen), willen we haar voor de laatste keer groeten. Ieder doet dit straks op zijn of haar manier. Voor de een betekent dit een eervolle buiging, voor de ander, het liefdevol aanraken van de urne. Anderen zullen dan weer Marleen in het voorbijgaan een lief woord toefluisteren.

Bij het laatste woord wil ik mij tot jou richten, Marleen.

Jij hebt jouw leven, jouw weg gefietst, bewandeld en geleefd met heel veel positivisme. Iedereen gaat jou zo hard missen. Maar we weten dat jouw energie vanaf nu altijd en overal voelbaar zal zijn. Vaar wel. lieve Leen, beste mama toegewijde juf Marleen

MUZIEK: Wat nog komen zou: Bart Peeters, mooie dagen, anders anders …